ZAWILEC

W pół drogi
między człowiekiem a Tajemnicą
stoją drzewa
u ich korzeni rosnę

rodzę się
i umieram
wczesną wiosną
nie jest mi dane
zaznać barw
które są
w mojej bieli

w remizie strażackiej
przygotowania do Rezurekcji
wsączają się utajoną krwią
w resztki śniegu
o świcie
halabardnicy utracą przytomność
o świcie
krople chłodnej rosy
napoją mnie nieskończonością

zanim
razem z barankiem
zacznę skwierczeć na słońcu

BIAŁE STOKROTKI ZAWILCE

Białe stokrotki zawilce i lilie
na lusterku rosy
ledwie mgła oddechu

czerwony goździk podświadomości
zepchnięty
w demokrację bieli

rośnie cicho za ścianą aorty

oko świata
zachodzi cynobrem

wróżąc pogodę dla spazmów
czerwieni i krzyku

po zmartwychwstaniu
zawsze Wielki Piątek

włócznia czasu
drży
między żebrami

CHŁODNE ŻONKILE MARCA

Chłodne żonkile marca
i dźwięczny głos wilgi
wabią życie

otwieram oczy
i nowy dzień
jak biały baranek
podchodzi do mnie
i liże moje dłonie

na ich wewnętrznej stronie
powoli rozkwita serce

weź
jeśli chcesz

Wielkanoc 2004

Baranek Boży z Katedry Fromborskiej

Wiersze pochodzą ze zbiorów: Mira Kuś, Przekłady z zieleni, wyd. Plus, Kraków 2001 oraz (ostatni wiersz) O, niebotyczna góro garów, Kraków 2004